Μαρτινού, Μπόχουσλαβ

(Bohuslav Martinu, Πόλιτσκα 1890 – Βασιλεία 1959). Τσέχος συνθέτης. Αρχικά φοίτησε στο Ωδείο της Πράγας με δάσκαλο τον βιολιστή και συνθέτη Γιόζεφ Σουκ και αργότερα συμπλήρωσε τις μουσικές σπουδές του στο Παρίσι, δίπλα στον συνθέτη Αλμπέρ Ρουσέλ, όπου ήρθε σε επαφή με τον Στραβίνσκι και τους μουσικούς του Ομίλου των έξι. Το 1941 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Νέα Υόρκη, ενώ παράλληλα πραγματοποιούσε συχνά ταξίδια στην Ευρώπη. Ανάμεσα στις πολλαπλές εμπειρίες που συρρέουν στην τέχνη του, ο Μ. εξέφρασε –σε ένα ύφος νεοκλασικών αποκλίσεων, το οποίο όμως δεν έφτασε ποτέ μέχρι τα ακραία όρια της στραβινσκικής ειρωνείας– το πανευρωπαϊκό αισθητικό κριτήριο πρωτοποριακών τάσεων, με έντονες αναφορές στη μουσική παράδοση της πατρίδας του. Η πλούσια παραγωγή του περιλαμβάνει έργα συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου –ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγεται το Κοντσέρτο Γκρόσο (1938) και το Διπλό Κοντσέρτο για έγχορδα, τύμπανο και πιάνο (1938), συμφωνίες, κουαρτέτα, κουιντέτα, τρίο κ.ά.– χορωδιακή μουσική, μπαλέτα, και τέλος αρκετές όπερες. Ανάμεσα σε αυτές, οι πιο σημαντικές είναι: Ο στρατιώτης και η χορεύτρια (1928), Ημέρα καλοσύνης (1929), Η κωμωδία πάνω στη γέφυρα (1937, ραδιοφωνική όπερα), Ο γάμος (1953), Μιραντολίνα (1959) και τέλος το Ελληνικό πάθος, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, με τίτλο Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, το οποίο θεωρείται το αριστούργημά του και το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Ζυρίχη δυο χρόνια μετά τον θάνατό του (1961).